3 września – 19 października 2014
Najbardziej znane wielkoformatowe kompozycje olejne, a także wcześniej niepokazywane akwarele, gwasze, rysunki i kompozycje abstrakcyjne malowane „do szuflady” w okresie socrealizmu – to tylko niektóre z atrakcji przygotowanych przez kuratorów tej wystawy. Zaprezentowanych zostanie prawie 200 prac (obrazy i prace na papierze) pochodzących z prywatnej kolekcji. To pierwsza od wielu lat ekspozycja Alfreda Lenicy, odkrywająca na nowo klasyka polskiej sztuki współczesnej.
Większość dzieł pokazywanych na tej wystawie pochodzi z pokaźnej spuścizny, jaka zachowała się w byłej pracowni artysty. Zostały zakupione przez prywatnego kolekcjonera, poddane konserwacji, skatalogowane i następnie uzupełnione kolejnymi zakupami. – Dzięki zauroczeniu kolekcjonera twórczością malarza i zainteresowaniu nią Muzeum Narodowego we Wrocławiu zrodziła się idea zorganizowania pokazu dzieł „z pracowni”, który stwarza kolejną możliwość poznania kreacji artystycznej tego wybitnego twórcy – wyjaśnia Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Najstarsze z pokazywanych prac to powstałe w latach 40. XX wieku akwarele, monotypie, gwasze i rysunki, które nigdy wcześniej nie były wystawiane publicznie. Szczególne miejsce zajmują charakterystyczne dla twórczości Lenicy wielkoformatowe kompozycje olejne malowane w okresie od drugiej połowy lat 50. po pierwszą połowę lat 70. XX wieku. Wśród nich znalazły się te, które uczyniły z artysty ikonę malarstwa taszystowskiego w Polsce i otworzyły mu drogę międzynarodowej kariery (m.in.: Plamy na niebie i ziemi (1956–1958), Ślady religii (1956), Jutrzenka (1957), Maska (1958), Formy wibrujące (1958), Dno (1959). Ciekawostką będą – pokazywane po raz pierwszy – powstałe w okresie socrealizmu znakomite kompozycje abstrakcyjne, które artysta malował „do szuflady”. To m.in.: Szersze Apetyty (1952), Źródła, (1952-1957), Smugi i Plamy (1953-1957), Widma (1953-1957).