Dzieje tych terenów mogłyby stanowić kanwę interesującego filmu historycznego. Głubczyce przechodziły przez wieki z rąk do rąk, trawione były pożarami oraz nawiedzane epidemiami i pustoszone przez wojenne zawieruchy, lecz zawsze – jak Feniks z popiołów – odradzały się. Może dlatego, że ludzie bardzo chcieli żyć na tych żyznych, przygranicznych obszarach, korzystając z różnych walorów tej pięknej ziemi. Dzisiaj, w XXI wieku, Głubczyce są ważnym miejscem na mapie Opolszczyzny i dalej się rozwijają, tak jakby nic się nie zmieniło przez wieki, a przecież już od wielu lat – wskutek politycznych przetasowań – są częścią Polski. I choć cywilizacja stawia coraz to nowsze i niełatwe zadania, ludzie nadal kochają swoją głubczycką ziemię – pracują dla niej, borykając się z przeciwnościami losu.
Pierwszą wzmiankę o Głubczycach znajdziemy w dokumencie opawskim z roku 1224, traktującym o zwolnieniu mieszkańców Opawy od płacenia cła w Lubschicz. Zaś prawa miejskie Głubczycom zatwierdził król czeski Przemysł Ottokar II w roku 1275, i już w wieku XIII powstała w Głubczycach parafia należąca do biskupstwa ołomunieckiego. W drugiej połowie XIII wieku parafia ta znalazła się w rękach rycerzy joannitów osiadłych w pobliskich Grobnikach, a po śmierci króla Przemysła Ottokara II Głubczyce stały się częścią księstwa opawskiego i znalazły się najpierw pod panowaniem królowej wdowy Kunegundy, następnie bocznej gałęzi Przemyślidów.
W roku 1482 zmarł ostatni Przemyślida głubczycki Jan Pobożny, a księstwo głubczyckie przypadło Maciejowi Korwinowi, królowi Czech i Węgier, który przed śmiercią w roku 1490 przekazał je w lenno Piotrowi Haugwitzowi z Biskupic – w nagrodę za dobrą służbę. W roku 1503 Piotr Haugwitz zamienił księstwo głubczyckie z kanclerzem czeskim Janem Schellenbergiem na Księżno w Świdnickiem, a ziemie głubczyckie połączono z księstwem krnovskim. Natomiast w roku 1506 – za sprawą króla Władysława Jagiellończyka – księstwo krnovskie odłączono od Moraw i przyłączono do Śląska. 15 maja 1523 roku Jerzy Schellenberg księstwo krnovskie wraz z Głubczycami sprzedał Jerzemu Hohenzollernowi, gorliwemu wyznawcy luteranizmu – i w grudniu 1541 roku z głubczyckiego klasztoru wypędzono franciszkanów. W roku 1572 Głubczyce nawiedziła dżuma, zabierając 1200 osób, a w roku 1603 największy w historii miasta pożar strawił 309 domów i ratuszową wieżę. Zginęły cztery osoby, w tym burmistrz.
Rozwój księstwa głubczyckiego przerwała wojna trzydziestoletnia – ziemie te pustoszyły pospołu wojska duńskie, cesarskie i szwedzkie. Szwedzi pozostali tutaj do roku 1650, a po ich odejściu powróciły wojska cesarskie, władza Lichtensteinów i kontrreformacja. 16 grudnia 1740 roku król pruski Fryderyk II Wielki na czele wojsk przekroczył w granice Śląska, a 11 czerwca 1742 roku we Wrocławiu podpisano pokój austriacko-pruski, dzieląc księstwa opawskie i krnovskie na część pruską i austriacką. Śląsk pruski podzielono na 35 powiatów, w tym głubczycki, a Głubczyce – choć stały się siedzibą królewskiego landrata – już nie odzyskały swojej średniowiecznej rangi.
Ziemia głubczycka dobrze pamięta epokę napoleońską – w roku 1805, przed bitwą pod Austerlitz, w Głubczycach zatrzymał się rosyjski car Aleksander I, a w latach 1807-1809 powiat głubczycki okupowali Francuzi. Miasto znacznie zmienił pożar w roku 1854, spopielając część zabudowy rynku – później Głubczyce zostały rozbudowane w kierunku zachodnim, a w XIX w. przeżyły industrializację. Najważniejszymi gałęziami przemysłu były wtedy piwowarstwo i fabrykacja towarów wełnianych.
Później znowu przyszła wojna – tym razem I światowa – powodując wiele strat w regionie. W traktacie wersalskim z roku 1919 jest zapis o polsko-niemieckim plebiscycie narodowościowym przeprowadzonym w marcu 1921 roku. W powiecie głubczyckim zdecydowanie wygrali Niemcy.
Podczas II wojny światowej front wschodni zbliżył się do powiatu głubczyckiego dopiero w marcu 1945 roku. Przez te tereny przechodziły transporty śmierci z Oświęcimia i przybywali niemieccy uciekinierzy z Górnego Śląska. Głubczyce były bombardowane, a 24 marca do miasta wkroczyli żołnierze radzieccy. Wysiedlono prawie całą ludność niemiecką, a do powiatu głubczyckiego dotarli osadnicy z polskich Kresów Wschodnich i centralnej Polski. Rząd czechosłowacki wysunął roszczenia terytorialne dotyczące m.in. Głubczyc i Raciborza. Dopiero w roku 1958 unormowano ostatecznie polsko-czechosłowackie sprawy graniczne, podpisując układ o wytyczeniu granicy państwowej.
Dzisiaj gmina Głubczyce rozwija się dynamicznie na zasadzie zrównoważonego rozwoju i tylko nietuzinkowe zabytki przypominają o dawnej świetnej, lecz zagmatwanej, historii miasta. Warto odwiedzić dzisiejsze Głubczyce i przyjrzeć się ziemi, która tak wiele doświadczyła.
H.S.
UWAGA INWESTORZY!!!
Gmina Głubczyce dysponuje atrakcyjnymi terenami inwestycyjnymi zlokalizowanymi nieopodal obwodnicy miasta, które przeznaczone są pod działalność przemysłową i usługową – rzemiosło, usługi publiczne i techniczne, handel, gastronomię, sport i kulturę. Warto podkreślić, że dopuszcza się lokalizację funkcji mieszkaniowej związanej z prowadzoną działalnością usługową, obiekty zaplecza technicznego, garaże, budynki gospodarcze i magazyny. Możliwa jest zabudowa produkcyjno-usługowa przy jednoczesnym zakazie lokalizacji zakładów stwarzających zagrożenie dla życia ludzi, zakładów o zwiększonym ryzyku występowania poważnych awarii, składowisk odpadów, przeładunku i dystrybucji materiałów ropopochodnych.